Linggo.

Quarter to seven na. Linggo. Ayon sa planner/timetable ko sa utak, dapat nagawa ko na ang (1) isang powerpoint presentation para sa unang lecture ko tungkol sa 19th century Philippines; (2) nasagutan ang ipinadalang training evaluation questionnaire ni Kang; (3) nakapagplantsa ng mga polong daldahin at susuotin ko sa linggong ito; (4) naayos ang mga file sa mga USB at external harddrive; (5) scan at mag

print ng slumbook sheets para sa SocSci3 class ko; (6) maghanda ng timetable ng mga activity at attendance sheet para sa mga klase ko sa PI10; at (7) magempake ng mga gamit na dadalhin ko sa pagluwas ko sa LB bukas.  Subalit yun nga. sa paglipas nh limang minutong pagtype ng mga naunang pangungusap, dalawa lamang sa limang item sa to-do list ko ang aking nagagawa. Anong nangyari? 

Ano na nga ba ang nangyayari sa akin? Hindi lamang ito isang simple ngunit kumplikadong kaso ng katamaran. Oo. Magulo. Simple ngunit kumplikado. Isang bagay na kailangan kong pag-isipan ng malalim at pagdesisyunan habang may panahon pa. 

Tatlong minuto bago mag alas-otso. Kasabay ng pagtipa sa screen ng iPad ay ang pagsasaayos sa utak ng kung ano-anong mga gawain ang dapat maisagawa ngayong gabi. Kailangan kong kumilos. Hindi ko papayagang tuluyang lamunin ako ng sakit na ito. Dahil pag nagkataon, tuluyan ko ng hindi makikilala at malamang na maikahiya ko na rin ang aking sarili.

Isang minuto na lang. Heto na. Kikilos na.